اینترنت را باید بزرگترین سامانهای دانست که تاکنون به دست انسان طرّاحی، مهندسی و اجرا شدهاست. ریشهٔ این شبکهٔ عظیم جهانی به دههٔ ۱۹۶۰ بازمیگردد که سازمانهای نظامی ایالات متّحدهٔ آمریکا برای انجام پروژههای تحقیقاتی برای ساخت شبکهای مستحکم، توزیع شده و باتحمل خطا سرمایهگذاری نمودند. این پژوهش به همراه دورهای از سرمایهگذاری شخصی بنیاد ملی علوم آمریکا برای ایجاد یک ستون فقرات اینترنت جدید، سبب شد تا مشارکتهای جهانی آغاز گردد و از اواسط دههٔ ۱۹۹۰، اینترنت به صورت یک شبکهٔ همگانی و جهانشمول در بیاید. وابسته شدن تمامی فعّالیتهای بشر به اینترنت در مقیاسی بسیار عظیم و در زمانی چنین کوتاه، حکایت از آغاز یک دوران تاریخیِ نوین در عرصههای گوناگون علوم، فناوری، و به خصوص در نحوه تفکّر انسان دارد. شواهد زیادی در دست است که از آنچه اینترنت برای بشر خواهد ساخت و خواهد کرد، تنها مقدار بسیار اندکی به واقعیت درآمدهاست.
اینترنت توسط مردی به نام
باب تیلر، که برای «آژانس پروژههای تحقیقاتی پیشرفته» (Advanced Research Projects Agency)
وزارت دفاع آمریکا در شهر
واشینگتن دی سی کار میکرد شروع شد. او سه کامپیوتر در دفتر کارش داشت که هر یک به یکی از پروژههای متعدد ARPA در
ماساچوست،
لس آنجلس و
منلوپارک وصل بود. تیلر از اینکه نمیتوانست از طریق یک کامپیوتر با هر سه پروژه ارتباط داشته باشد و از اینکه سه پروژه امکان ارتباط مستقیم با هم و درمیان گذاشتن اطلاعات با یکدیگر را نداشتند، خسته شده بود. راه حل تیلر برای این مسئله، که بعدها اولین شبکه کامپیوترها شد،
آرپانت (ARPANET) نام داشت و اولین مأموریت خود را در شب ۲۹ اکتبر ۱۹۶۹ (۱۳۴۸ ه. ش) به نتیجه رساند، زمانی که چارلی کلاین از
دانشگاه کالیفرنیا در لس آنجلس پیام "lo" را به بیل دووال در منلوپارک فرستاد. این پیام قرار بود واژه "login" باشد، اما دستگاه بعد از دو حرف از کار افتاد و نتوانست کلمه را بهطور کامل ارسال کند. البته کمتر از یک ساعت بعد آنها توانستند پیام را بهطور کامل ارسال کنند.